“(Ve Allah diyecek ki), işte şimdi bize yapayalnız geldiniz, tıpkı sizi ilk yarattığımız gibi (çırılçıplak, yapayalnız, teker teker huzurumuza geldiniz.) Size verdiğimiz her şeyi arkanızda bıraktınız.   Sizin lehinize Allah’a ortak olduklarını sandığınız o şefaatçilerinizi (aracılarınızı) neden şimdi yanınızda görmüyoruz?   Artık aranızdaki bütün bağlar kopmuştur. Ve bütün dost sandıklarınız sizi yapayalnız bırakmıştır.”(En’am: 6/94)     EYVAH! BEN YALNIZIM!   Minareden yükselen bu hüzünlü salâ sesi, Kimi koparmış dünyadan, Azrail’in pençesi? Şu ağlayanlar kimler, kimdir şu köşede gülen? Kendimi göremiyorum, yoksa ben miyim ölen?   Hani nerde dostlarım, nerde hani ailem? Nerde kaldı malım, hani güzel dairem? Çocuklarım nerede, hani nerede kızım? Kabre konulurken ben, ben neden yalnızım?   Şu marangoz, hevesle tabutumu çakıyor, Komşularım güle oynaya mezarımı kazıyor, Annemin gözyaşları seller gibi akıyor, Tek kişilik tiyatro bu, seyirciler bakıyor.   Omuzlar üstünde getirdiler mezar başına, İndirdiler kabre, bıraktılar yalnız başıma, Çevirdiler göğsümü, dayadılar toprağa, Karanlık bir odadayım, başlıyorum korkmaya.   Ben şimdi nerdeyim? Adım mezar taşında, Dağıldı sevdiklerim, ne dertler var başımda, Mazeretler tükendi, gerçekler gün yüzüne, Eller, ayaklar şahit, bu gün itibar yok sözüme.   Yüklenip tabutumu, koşar adım nereye? İşleri yarım kalmış, dönecekler evlere, Kimi maça geç kalmış, kimi de midesine, Bürünmüş insanoğlu, sarhoşluk kisvesine.   Yıllar geçti, kaldı geride, yıkık bir mezar taşı, Çökmüş mezarda yatan kimdi, acaba kaçtı yaşı? Hayalleri var mıydı, sevdaları, umutları ne oldu? Topraktan gelmişti ya, toprağın oğlu oldu…   Tabutuma bakıp içten içe kahkahayla gülenler, Bu gün beni alır, yarın senin defterini dürerler, Zannetme ki, sonsuza dek dünya sana kalacak, Bakmaya doyamadığın yüzün topraklarla dolacak…    (Yusuf KAMBUR)   18 Ağustos 2016 tarihinde vefat eden kıymetli meslektaşım İbrahim PİŞKİN’e Allah’tan rahmet, yakınlarına sabırlar diliyorum.