İnsan yaratılışı gereği neslinin devamını ister. Bunun için de evlenip yuva kurar. Böylece nesli devam eder. Ancak bir müslüman için hayırlı nesiller yetiştirmek, rüku-secde eden, Kur’an ahlakıyla ahlaklanan imanlı nesiller yetiştirmek esastır. Aksi takdirde büyük mahkemede işimiz çok zordur. Zira dünyaya getirdiğimiz çocuklardan sorumluyuz. Bu sorumluluk sadece karnını doyurmak, elbise almakla yerine getirilen bir sorumluluk değildir şüphesiz. Asıl sorumluluk alanımız çocuğumuzun midesinden ziyade gönlünü-zihnini doyurmaktır. İslami manada hepimiz çobanız ve güttüğümüz sürüden de sorumluyuz. Bu sebeple mahşerde yüce yaratıcı bize çocuklarımızdan da soracak. Bugün dünyevileşmenin de etkisiyle çocuklarımız ihmal ediliyor. Maddi tüm ihtiyaçları gideriliyor, en iyi okullarda okuması için gece gündüz gayret gösteriliyor, eline en iyi telefon alınıyor, en iyi ayakkabılar alınıyor. Lakin çocuğun Kur’an okuyup okumadığı, namaz kılıp kılmadığı, islamî tesettüre uyup uymadığı konuları gündeme bile alınmıyor. Yeter ki çocuk  LGS’den yüksek puan alsın, yeter ki gencimiz YKS den iyi puan alsın ve iyi bir üniversiteye girsin. Hepsi güzel. Ama eksik. Iskalanan nedir peki? Iskalanan maneviyat. Iskalanan din, ıskalanan ibadetler… Ben çocuklarıma şunu diyorum bazen. Matematik yazılısından 100 almanız elbette önemli. Ama “namazı” ihmal ederseniz, tesettüre riayet etmezseniz, islam ahlakıyla bezenmezseniz aldığınız 100 puan , ya da okul birincisi olmanız beni hiç heyecanlandırmaz. Benim önceliğim islâm ahlâkı ve edebi ve ibadetlerdir. Bunlar varsa maddi başarılar elbette takdir edilir. Düşünsene! Oğlun-kızın okudu profesör oldu. Ama “besmele” çekemiyor. İman ettiği Kur’an’ı okuyamıyor. Sen ölünce Kur’an okutmak için imam arıyor da kendisi tek ayet okuyamıyor. Hayatında rüku-secde yok. Ne hazin tablo değil mi? Bütün bunlardan ebeveynler  sorumludur. Bakınız Yüce Yaratıcımız nasıl uyarıyor:  “Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun…(Tahri,m 66/6) Çocukları dünyaya getirmekle iş bitmiyor. Onların maddi-dünyevi  ihtiyaçlarını karşılamakla ebeveynlik vazifesi yerine gelmiş olmuyor. Asıl görev onların uhrevi ihtiyaçlarını da karşılamaktır. Bunun için namaz kılan, Kur’an okuyan, güzel ahlaklı nesiller yetiştirip bırakmak zorundayız. Aksi halde çocuklarımız ahiretimizi zindan edebilirler. Zira onlar Kur’an’ın ifadesiyle (Enfal 8/28, Tegabun 64/15) “bizim imtihanımızdır”. Bu manada çocuklarımız ya cennetimizdir ya da cehennemimizdir. Bakınız okullar yaz tatiline girdi. Şimdi camillerde “Yaz Kur’an Kursu” zamanı. Dinlenmek, tatil yapmak  elbette çocuklarımız için önemlidir. Ancak çocuklarımızın maneviyat açığını ta gidermek zorundayız. Çocuk 12 senelik zorunlu eğitim süresince eğer din eğitimi veren bir okula devam etmemiş, Diyanet’in Yaz Kur’an Kurslarına da devam etmemişse  ve ailenin de evde özel bir gayreti olmamışsa artık çocuğun din konusunda “fakir” kalmış demektir. Aç kalmış demektir. Hele bir de internetin esiri olmuşsa felaketle karşı karşıyasın demektir. Artık o çocuk senin elinden kayıp gitmiş demektir. Artık ona söz geçiremiyorsun. Ayrı dünyaların insanısınız demektir. Aynı çatı altına yabancı olmuşsunuzdur. Artık oturup dövünebilirsin. Bu arada eğitim, özellikle din eğitimi noktasında okuldan önce “aile” gelir. Çocuğun “ana okulu” ailedir. “Çocuklarınız yedi yaşına gelince onları namaza alıştırın-namaz eğitimi verin…” şeklindeki nebevi öğretiyi asla ihmal edemeyiz. Din eğitiminde  “aile” çok önemli. Bazı ailelerin yaptığı gibi çocuğu “imam-hatibe” vermekle,  “Kur’an Kursuna”  ya da “Yaz Kur’an Kursu” na vermekle iş bitmiyor. Ailede de  bu doğrultuda çaba gerekiyor. Misal aile bireyleri/anne-baba namaz kılmıyorsa imamın çocuğa vereceği sınırlıdır. Çocuk bir vakit öğle namazı kılıyor camide ama eve gelince namaz yok . Olmuyor böyle. Çocuk camide öğrendiğini evde ailesiyle tekrar edecek. Yani ebeveyn takip edecek, ilgilenecek çocukla.