KERBELA AĞITI

I. Kan damlıyordu yazık, gecenin siyahına!.. (Hz.Ali -ra)

Korkunç bir ıslık, bir an parçaladı boşluğu. Bir soğuk kahpe çelik, kesiverdi soluğu. Aydınlattı geceyi bir çift göz çakmak çakmak. Haykırıp şahadeti, kapandı iki dudak. Bekaya kanat açtı; İslam’ın hırçın kuşu. O gündü yiğitliğin yeryüzünden uçuşu. O peygamber âşığı, dinin aslan neferi Kulaçladı semayı; omuzlayıp Hayber’i Anahtarsız kaldı il’m, elsiz kaldı Zülfikar. Söküldü küfrün zinciri, yırtıldı hayâdan zar. Kan indi yüreklere, seven gözler nemli. Düşman bayram yapıyor, Ehl-i Beyt’se elemli. II. İhanet kokuyordu o gün Kûfe Çölleri… (Hz.Hasan -ra) İslam’ın güneşinin battığı o Kevser’den Dolunay çıkıyordu ışık alıp o serden. Biat sesleri sarstı Kûfe denilen şehri. Yeniden coşuyordu imanın kutsal nehri. Biat diye kalkan el; Hasan diyerek indi. Çölleri aşan bu ses, Şam’ın bağrında dindi. Haset atı şahlandı, köprü kuruldu kinden; Ok uçları bilendi, kılıç çekildi kından. Yürüdüler Kûfe’ye kırk bin baş, kırk bin kılıç. Bu ne düşmanlık ya Rab, bu kabaran nasıl hınç? O arsız çöl kumları, erimedi, utansın! Eksilmesin güneşi, ateşe banıp yansın. Ve Kûfe… Yine biat… Tekrar sema delindi; Muaviye sesleri semadan yere indi. Değdi imanlı sine, ihanet hançerine; Yığılıp kaldı Hasan, o an secde yerine. Elmas lebin öptüğü yakuttan güzel gözler, Okudu maveradan aşılmaz kutsal sözler: “Mümin kanı haramdır, müminim diyenlere”; Yaşasın o cehennem Hadis çiğneyenlere. Yaratan sevdalısı, dede âşığı yürek Hüzünle “Kabul” dedi. “Kutsal kan akmasın tek .” Yine de bitmedi kin, hain tuzak kuruldu; Cude, zehir edilip masum kana sokuldu. Hainin kanı güldü, bedeni ise gülizar; Sönmüştü kalbindeki Hasan adlı büyük har! III. Kan taşıyordu Fırat, Kerbela Çölleri’nden.(Hz. Hüseyin- ra) Ölümü öldürdü mü, bu insafsız bedenler; Toprağa düşmem sanır, Cude’yi¹ zehredenler? Düşecek dedi Yezit, ama daha çok erken; Bu kılıç girmez kına, henüz Hüseyin varken. Bu sesle kızgın sahra yarıldı şak diyerek; Yezit, kuma kök saldı insanları yiyerek. Hedefte son kervan Muhammed Ocağı’ndan; Eremesinler suya çöllerin sıcağından. Çevirdi o kervanı, on bin kılıçlı ordu; Bir başa üç yüz Yezit, kurtulmak artık zordu. Ve son ferman okundu: Mekân Kerbela, sürün; Olmazlarsa reaya balık gibi öldürün! “Hakk’a eğilen bir baş, eğilir mi hiç kula. Ölüm ne güzel şey, gidince baş bu yola!” Fırat, gözen kurusun; derelerin kesilsin. Verme bir damlacık su, ama yok mu su sesin. Nasıl, nasıl duymadın su diyen o feryadı? Şimdi inile boşa, dilde Hüseyin adı! Su bulamayan canlar, o gün imana kandı; Onlardan tek miras, Fırat’a sinen kandı. Dipnot: 1) Hazreti Hasan’ın hanımı..